'Soms is het antwoord zoveel simpeler dan je denkt!'
Dit realiseerde ik me op de fiets terug naar mijn cozy cabin na een rondje uitwaaien om ontbijt te scoren. De frisse wind waaide door mijn haren, ik hoorde volgens fluiten en ik was omgeven door de kalmte van de natuur. Een geluksgevoel overviel me en ik begon spontaan te glimlachen.
Dit gevoel heb ik de afgelopen tijd niet tot nauwelijks ervaren en daar baalde ik van. Eigenlijk niet zo gek, want ik stond continue 'aan'. Verhuizen, full-time werken, sociale afspraakjes, vaak online zijn, een overvolle agenda en vooral de druk voelen om al die ballen hoog te houden. En als ik dan tijd plan voor ontspanning, dan vóél ik die rust helemaal niet. Dat gejaagde gevoel gaat niet zomaar weg. Klinkt dit herkenbaar? Ik denk voor velen wel. Het niet volledig tot rust kunnen komen heeft met veel dingen te maken waaronder de maatschappelijke druk die steeds meer mensen van buitenaf voelen, maar ook innerlijke dilemma's en perfectionisme zit vaak verscholen onder dat onrustige gevoel. Eigenlijk zijn dit signalen van jouw lichaam. Je stresshormonen houden je maar bezig en je kunt daar ook best een tijd op doorgaan, maar het is absoluut geen duurzame brandstof. Je batterij gaat zover leeg dat opladen steeds lastiger wordt.
Natuurlijk voelde ik die signalen ook wel in mijn lichaam (lees: vroeg wakker worden, regelmatig hoofdpijn, stijve nekklachten, vermoeid), maar zo 1,2,3 iets rigoreus veranderen lukte ook niet zomaar. Soms weet je lichaam jouw al dingen te vertellen terwijl je bewuste brein nog achterloopt.
'Maar ik moet toch al die dingen gewoon doen?' 'Bovendien kunnen anderen 't ook allemaal aan' 'Het komt vast wel goed, vanaf volgend weekend ga ik écht minder plannen', deze gedachtes waren dagelijks aanwezig in mijn brein. Gevaarlijke overtuigingen van je rationele en perfectionistische stem. En eigenlijk een uiting van onmacht en angst voor controleverlies. Iets veranderen is nieuw, buiten je comfortzone en daarom eng.
Één ding is zeker: continu piekeren over at er iets niet stroomt, geeft je alleen nog maar minder rust.
Ik wist diep van binnen wel dat er iets moest veranderen, maar ik had geen idee wat, hoe en wanneer. Deze innerlijke onrust maakte de situatie niet beter. Moest ik ingrijpende besluiten gaan nemen? Had ik de verkeerde keuzes gemaakt? Of moest ik misschien gaan beginnen aan een acceptatieproces van hoe ik me voelde? Één ding is zeker: continu piekeren over at er iets niet stroomt, geeft je alleen nog maar minder rust.
Gelukkig had ik ergens een paar maanden geleden bedacht dat ik wel een paar dagen rust met mezelf in de natuur zou kunnen gebruiken. Nu ik hier tot rust kwam door de stilte en rustgevende groene omgeving kwam ik dus op dat antwoord waar ik al weken naar opzoek was. En het was simpeler dan ik dacht. Het besef dat ik simpelweg ruimte voor mezelf nodig had om mijn focus te bepalen daalde in en dat voelde zo bevrijdend. Ik had de tijd nodig om in de natuur te zijn met zelf zonder iets te hoeven. Tijd om te reflecteren wat ik allemaal bereikt heb de afgelopen tijd en waar ik naartoe wil en kan.
Het besef dat ik simpelweg ruimte voor mezelf nodig had om mijn focus te bepalen daalde in en dat voelde zo bevrijdend.
Ook kwam ik hier tot het inzicht dat ik vaker nee mag zeggen tegen wat voor mij enorme energiezuigers zijn. Je leeft maar één keer en zoals Michael Pilarczyk in zijn boek 'Master your mindset' zegt: 'Leef jouw mooiste leven'. Dit houdt in meer doen van wat jouw blij maakt. Of dat nu in je eentje door de bossen wandelen, schilderen, koken, vissen, feesten of motorrijden is: doe dit met aandacht en geniet met volle teugen.
De grootste uitdaging ligt bij mij in die rust vasthouden als ik weer uit deze bubbel ben en er weer van alle kanten aan je getrokken wordt met vragen, voorstellen, taken en ideeën. Dat is onvermijdelijk, maar jouw reactie daarop gaat wel bepalen hoe jij je voelt. Dus wees eerlijk naar jezelf en durf ook eens lekker nee te zeggen als je onderbuik dit jou laat weten.
Ik klink nu als een expert, maar ik praat vooral vanuit mijn rol als ervaringsdeskundige. Voor mij gaf dit solo weekend in de natuur weer inzicht in waar ik blij van wordt en wat mijn batterij oplaadt.
Nu is het tijd om verder te gaan met mijn boek vanuit mijn luie stoel en te genieten van de middagzon.
Wat is jouw manier om je batterij weer op te laden? Laat het weten in de reacties hieronder of stuur mij een email: eventussendoortje@gmail.com
Liefs,
Doortje
Reactie plaatsen
Reacties